Hevur tú fingið Alzheimers?

Í gjár sá eg grein á Portal.fo við yvirskriftini, “Hevur Astrup fingið alzheimers”. Satt at siga so gjørdist eg eitt sindur bilsin, og ikki frítt argur inn á hetta. Vit hoyra júst í hesum tíðum nógv um hvussu vit skulu virða hvønn annan, og annars vanda okkum um hvussu vit umrøða hvønn annan.

Tað er eingin loyna, nú eg havi valt at skriva nakrar linjur um hetta, at eg eri eitt sindur litaður, tí júst alzheimers sjúkan fyllir nógv hjá mær og okkara familju.

Eg haldi ikki tað er rætt at taka í brúk Alzheimers fyri at gera greinina meira spennandi og áhugaverda. Eg hevði so ikki vilja fingið slíka eyðmerking setta á meg. Vit eiga eitt ríkt mál, og eg haldi tað hevði sømt seg betur at valt aðra orðing.

Seinasti setningur í greinini undirbyggir bara enn meira hvat virðið verður lagt í alzheimers.

Hetta er so bert mín meining.

Vinarliga
Jonhard

Gleðilig Jól

Nú er næstan jól, men øll renna og tuska til tað síðsta. Er nú alt komi uppá pláss, hvat manglar, hava vit minst til alt, hvussu var tað nú, skulu vit hava waldorfsalat, og hava vit tilfar inni, okey kanska hevur onkur kiosk opið jólaaftan so vit kunnu fáa hendur á tí allarsíðsta, sum manglar.

Ja soleiðis giti eg at nógv hava tað nú vit skulu til at halda jól, tó so, so vil eg siga at í ár, er av teimum heilt frægu her á Traðagøtu 25 í Klaksvík. Dunnurnar eru stoktar, og rísingreyturin er kókaður. Í morgin er tað so bara eplini, brún og hvít, og so sósin sjálvandi.

Morgindagurin byrjar annars, sum siður er, saman við øðrum Treystum fólkum við kirkjuna í Kunoy. Vit renna til Christianskirkjuna, og so á bakaríið til morgunmat, so kunnu jólini gott koma.

Nú klokkan er farin gott av væl av midnátt, fari eg at ynskja øllum mínum vinum og kenningum eini Gleðilig Jól. Njóti nú jólafriðin, og gleðist saman við teimum tú elskar.

New York Marathon 2017

Tá ið tú rennur New York marathon so skal tú renna yvir 5 brúgvar og í gjøgnum 5 býarpartar. Men Brooklyn bridge er ikki ein av brúgvinum, hana gingu við yvirum týsdagin.

Fyri sløkum ári síðani syrgdi primus motur Ruth Johannesen fyri at vit fingu startnummur til New York marathon 2017. Tað vísir seg at tað Ruth stingur út í kort verður góðtikið uttan stórvegis hóvastak. Gott at vit hava Ruth til at draga stóra lessi.

Nú flestu eru farin til guðstænastu her í grannalagnum havi eg sett meg við telduna fyri at hugaleiða eitt sindur um okkara vitja her í USA, sum byrjaði við at vit runnið New York marathon seinasta sunnudag.

Umvegis Keflavík lendu vit í JFK floghavnini í New York seint fríggjadagin, og stórvegis annað enn at koma á hotelli hendi ikki hendan dagin. Tíðliga leygarmorgunin gekk leiðin á messuna, at heinta startnummar. Øll fingu sær eitt vikukort til The Subway, sum vit hava havt stóra gleði av meðan vit vóru í New York. Um kvøldi fóru fleiri av okkum til pastaparty í Central Park, seinasta máltíðin áðrenn stóra slagi.

Tíðarmunurin uppá 5 tímar hevur gjørt tað at vit eru vaknaði sera tíðliga hvønn morgun meðan vit hava verið her, og tað hevur verið super, eftir sum vit tískil hava útnytta dagarnar fult út. Sunnumorgun vórðu vit longu avheintaði á hotellinum kl. 5:35, veðrið var gott, men sera sera kalt. Men hetta vóru vit fyrireikaði uppá so vit vóru væl ílatin. Ti vit bíðaðu í einar 2 tímar úti á Staten Islands til skoti var til start.

Eg hevði startnummar 3825 og skuldi eg starta í fyrstu grønu bylgjuni kl. 9:50. Mín stórsta avbjóðing tá ið man fer inn í startøki er neyðin at sleppa av við vatni. Tað vísir seg sum um  man vil pissa allatíðina. Hálvan tíma áðrenn startin verður man sleptur út á Verrazzano brúgvina har eingi toilettir eru, og tá verður eisini sagt at um man pissar á brúnni og verður uppdagaður kann man blíva kolldømdur. Men tá ið man skal so skal man, so eg breyt reglurnar, eg trokaði meg út til síðina, hugdum um onkur vaktur var har, so lat eg vatni falla. Fleiri við mær gjørdi tað sama.

Klokkan 9:50, aftaná eina stutta talu frá formanninum í New York Road runners og amerikanska tjóðsangin, var fyrsta bylgja skotin í gongd, við Frank Sinatra, syngjandi kenda sangin New York, New York. Leiðin gekk vegis fyrstu brúnna Verrazzano brigde gjøgnum gøturnar í New York. Stemningurin var fantasktiskur at kalla allan vegin. Burtursæð frá brúgvinum og býarpartinum Williamsbourgh var rómurin frá áskoðarum fantaskiskur. Í Williamsbourgh búgva fyri tað mesta ortodoksir jødar, og teirra religión loyvir ikki at útvísa begeistring, tískil var tað ógvuliga friðarligt í hesum býarparti.

Eg føldi meg serstakliga væl heilt fram til 30 km og hetta undraðist eg satt at siga yvir, eg legði hart út, og tað føldist ikki so hart, eg valdi ikki at seta ferðina niður eftisum eg hevði eina vón um at eg kanska fór at halda, mín ½ marathon tíð var so 1:27:31. Men tíverri so skuldi ikki verða, trøðini vaksa ikki inn í himmalin, tá ið eg kom á Willisbridge, føldi eg fyrstu ferð rættuliga møði, sera tungt at koma tvørtur um, yvirhálaður av fleiri, eisini kvinnum. Eg mannaði meg tó upp, men hvatr var einki at gera, eg mátti, broyta mína ætlan og góðtakað at tað var ikki á hesum sinni eg komi undir 3 tímar, mítt loyniliga mál. Nú ráddi bara um at klára mítt officiella mál um at koma undir 3 tímar og 5 minuttir.

Á so at siga øllum vatnpostum fekk eg mær at drekka, og longu við ½ marathon valdi eg eisini at taka energi drinks, og tá ið bananir komu á banan við 35 km valdi eg eisini at taka av tí tilboðnum.

Gott nokk havi eg runnið í New York í 2010 og veit eg at tað er ein tung ruta, men faktiskt er hon nógv tyngri enn eg havi givið mær far um. 4 av brúgvinum eru tungar at koma tvørtur um, eisini er fitt av mótbrekku, og endin er ikki akkurát eitt uppløb har til ber at seta ferðina upp.

Eg megnaði at halda ferðini so nøkurlunda, fekk enntá sett ferðina eitt sindur upp seinastu 2 km, soleiðis at tá eg eg kom um málstrikuna segði urið hjá mær 3 tímar 4 minuttir og 09 sek. Eg var í knúsi, er ikki ov nógv sagt, men eg náddi setningin, so eg eri avbera væl nøgdur. Við eitt sindur fleiri kilometrum í beinunum hevði eg kanska megna mítt loyniliga mál, men tað fáa vit so ikki svar uppá á hesum sinnið.

Vit hava so dagarnar aftaná marathon renningina reika runt í New York, sæð ymisk kend støð, eti ósunnan amewrikanska mat og sum eg nevndi fyrr var íløgan í vikukorti til The Subway ein góð íløga, sum vit øll gjørdi dugliga brúk av.

Fríggjadagin gekk leiðin til Washington, her hava vit sæð fleiri kend støð, har í millum hvítu húsini.

Ein væleydna marathon feria er komin at enda, vit sita nú í bussi á veg til internationala flogvøllin í Washington.

Nær kemur rennibreytin?

So skuldi tað ganga ein heil vika til eg aftur setti meg við tastaturi at skriva nakrar linjur. At fáa mína skriving at blíva ein dagligan vana er lættari sagt enn gjørt.

Nógv er hent hesa seinastu vikuna, eitt er so at tað er ein vika styttri til marathon í New York. Eg havi runnið nógvar kilometrar, sunnudagin rann eg í heilar 3 tímar, fekk 38 km í beinini, og var tað ein fín venjing. Eg hevði tað fínt aftaná, kann merki at formurin er við at vera har. Helt frí mánadagin.

Í góðveðrinum týsdagin rann eg 12 km saman við mínum góða vini Pól Sundskarð. Altíð hugaligt at renna saman við onkrum, og Pól er sanniliga áhugverdur, vit hava altíð nokk at práta um. Úti á rættini á Norðoyri møttu vit ikki minni áhugaverdum manni. Tá ið vit nærkast rættini síggja vit mann koma rennandi heimeftir, allarhelst verið úti á Núpi og vent, maðurin hevði gula húgvu, vit ivast í um tað kanska var Gutti, tí rennilagi var bara heilt ok, nú hann kemur nærri síggja vit at tað er eingin annar enn olivenoljusjeikurin Rógvi Joensen. Hann aftraði seg við at taka av innbjóðingin at renna saman við okkum heim í býin. Men tá ið vit skiltust við Betri Banka í Klaksvík, takkaði hann fyri eina hugnaliga løtu saman. Ein selfi bleiv tikin.

Mikudagin komu Veru og Tórfríð við mær til Havnar, tær høvdu ørindi í Havn, eg valdi at taka renniklæðir við, tí er roknaði út at hetta fór nokk at blíva ein drúgvur Havnatúrur. Eg avgreiddi ein farlek runt Havnina, 15 ferðir 1 minutt við ferð og 1 minutt við jog. Rættuliga nógvur vindur, men hóast tað ein fín venjing. Rann fram við Tórsbreyt, sum var púra tóm fyri fólk, annars er altíð fólk at síggja á Tórsbreyt, kanska veðrið spældi inn hendan dagin, tað var rættuliga nógvur vindur. Lítandi yvir Tórsbreyt, hugsaði eg um nær munnu vit í Klaksvík fáa eina slíka, gaman í so er okkurt á tekniborðini, men eg haldi at tað gongur alt ov seint. Tórsbreyt er eitt vælsignilsi, tað rokni eg við fleiri við mær munnu taka undir við, hon verður sera nógv brúkt, eg geri sjálvur mangan brúk av henni.

Ein breyt í Klaksvík má koma nú, vit mangla eisini ein fótbólts vøll, ein vøllur nøktar ikki tørvi. Tit hoyrdu Alta Gregersen siga frá hvussu vánaligur okkara verandi vøllur er. Hann er niðurslitin, og tað er í so máta positivt, tað merkir at vit veruliga hava brúk fyri einum vølli afturat.

Mín áheitan til okkara býráð er at fáa gongd at rennibreytini og nýggjan vøll nú. Eg eri vísur í at ein rennibreyt verður gagnlig fyri okkum øll her í norðoyggjum.

Hósdagin, ígjár rann eg 15 km, harav 12 km við marathon tempo, nakað sum líkist 4:15 – 4:20 pr km og tað gekk avbera gott, føldi meg ikki so troyttan aftaná. Rann í býnum, men tað hevði verið super at havt møguleika at runnið ein slíkan túr á breyt.

Í dag er tíbetur eingin venjing á skránni, veðrið er nokkso ófantaligt, tað verður kanska til ein stuttan túr í morgin, og so ein langan túr sunnudagin.

Apropos rennibreyt, leygardagin 14. maj 2011 segði hann okkum at hol var sett á, tá var hann varaborgarstjóri, nú er hann borgarstjóri, og enn er eingin rennibreyt komin. Tað sær út til at innandura spæliland verður raðfest hægri. Kunnu børn nú ikki spæla úti meira, tað er kanska tí so er vandi fyri at Ipaddar og smartfonir vera vátar. Fleiri spælipláss eru kring býin hví ikki dagføra tey og gera tey meira áhugaverd.

Sí innslag frá 2011

Nå, nú gleði eg meg at fara oman til babba at fáa mær ein góðan kaffimunn, saman við góðum vinum, sum altíð eru klárir til eitt gott prát.

 

Mín søta tonn

Ætlaði so avgjørt at klára at hava ein status um vikuna, men longu nú svipsaði tað hjá mær. Her kemur so ein seinka dagføring. Januar takkar longu fyri seg, og hóast veðrið ikki hevur verið so gott, so hevur januar bara hilnast heilt væl til renning. Gott at hava rennibandi til at taka. Hesa vikuna fekk eg 62,2 km avgreiddar, endaði vikuna við einum 2 tímar longum túri sunnudagin. Vera megnaði at fáa 21,2 uppá loggi.

Millum jól og nýggjár fekk eg eitt nýtt Garmin 735XT ur, og tá skrásetti eg meg á www.strava.com, sum er samfelag fyri rennarar. Havi síðani gjørt brúk av hesari tænastu, og fyri 3 vikum síðani fekk eg mær umvegis Strava eitt program at renna eftir. Eitt 12 vikurs marathon program við bert 4 rennidøgum um vikuna. Programmi byggir á filosofiina hjá Greg McMillan, sum er kendur í rennihøpi. Enn hevur ligið fyri at hildi meg til programmi. Nokkso hugaligt bert at skulu renna 4 dagar um vikuna.

Annars so kann eg fortelja tykkum at eg eins væl og tit havi ymist óreint at dragast við, og eg giti fleiri av tykkum kanska hava sama veikleika sum eg. Eg havi alt for góðan matarlyst, og so elski eg søtar sakir. Nú skal eg ikki koma við nakrari yvirdramatiserðari søgu, sum vit onkuntíð hoyra Rógva Joensen fortelja. Eg flenni mangan við tárum tá eg lesi hansara livandi frágreiðingar, tá ið hansra søtmetis trongd gera seg galdandi, og ikki minst tá ið hann skal hava gongd í apostlarnir tíðliga á morgni. Rógvi er ein fínur frásøgumaður.

Eg skal tó fortelja tykkum stutta søgu um uppliving eg hevði við mínar vekt fyrst í januar mánaða. Eg havi tað til vana at viga meg hvønn dag, bæði morgun og kvøld, hendan dagin tá ið eg steig á vektina sigur vektin 77,2 km, og eg mundi fingið sjokk, harra gud tað kundi ikki passa, eg sigi við Vera at her er okkurt rívandi galið við vektini, eg var gott greiður yvir at nakað nógv var inntikið hendan dagin, men 77,2 kg. Eg gjørdi ikki mætari enn at skifti battaríir, 3 stk AAA. Eg tendri, og stígi varisliga aftur á vektina, og hugsi við mær sjálvum at nú má fara at rigga betur, men lort heldur, nú segði vektin 77,3 kg. Hetta var forferdiligt, mundi ikki fingið blund í eyguni hesa náttina.

Hetta skrivaði eg í dagbókina:

 

Nú er gongd komin á

Nú er januar mánaði komin í helvt, og eg havi einki skrivað, sum eg so avgjørt hevði ætlanir um. Gott eg ikki gjørdi tað til eitt nýggjárslyfti, tí so hevði tað longu verið brotið.

Eg havi av álvara tikið renningina uppaftur, tí fleiri spennandi renni avbjóðingar liggja fyri framman, og ætli eg mær í ár at fyrireika meg betur. Tað er altíð stuttligari at møta einari avbjóðing væl fyrireikaður, tað ger tað dupult so stuttligt.

Ársins fyrsta kapping hevur longu verið, og var tað nýggjárshálvmarathon. Eg royni altíð at melda meg til hesa kapping, so hóast ikki so nógva venjing meldaði eg meg til, hugsaði tað kundi um ikki annað verða ein langur venjingartúrur. Men tá eg hevði runnið umleið 3 km kemur Rigmor tøssandi fram til mín, spyr hvørjar ætlanir eg hevði. Nú kom kappingarhugurin í meg, og eg segði at eg hugsaði at koma so tætt uppá 1 tíma og 30 min. Hetta var júst tað hun hugsaði, spurdi um vit ikki kundu hjálpast at út á Toftir.

Vit bæði fingu ein super túr, og sjálvt ikki tiltiknað Byrgisbrekkan tók luftina frá okkum báðum. Eg kom í mál við tíðini 1 tímar 32 minuttir og 23 sek. beint í hølinum á mær kom Rigmor. Uttan avbjóðingina frá Rigmor, so hevði eg neyva megan eina so flott tíð, sum mín venjingarstøða er í løtuni. So takk fyri kampin Rigmor.

Hugsaði kanska at seta mær eitt varðisligt mál um at skriva ein rennistatus hvørt sunnukvøld, so kunnu tit fylgja eitt sindur við hvussu gongur.

Nú er so gongd komin á 🙂

Gott nýggjár, og takk fyri 2016

Nakrar hugleiðingar nú 2016 er um at renna út.

Tíðin gongur so skjótt verður ofta tikið til, og víðari verður sagt at jú eldri tú verður so tikist tíðin at ganga enn skjótari. Nei tíðin gongur hvørki skjótari ella seinni, enn hon altíð hevur gjørt. Men hví so henda kenslan av at tíðin gongur so skjótt, okkurt má vera i hesum.

Vit minnast øll til hvussu tað var tá ið vit vóru børn, tíðin gekk bara so seint, alt tøktist at ganga leingi. Vit kenna øll spurningin frá okkara børnum: Mamma nær verður tað liðugt?

Sum barn og unglingi er so ómetaliga nógv nýtt fyri framman, og alt nýtt er spennandi, tað vita vit, og at bíða eftir hesum er altíð leingi. Men eldri vit blíva so er minni og minni nýtt fyri framman, alt er vorði kent fyri okkum, og tískil er spenningurin ikki tann sami.

Men tíbetur ber til at gera nakað við hetta. Gev tínum gerandisdegi innihald, legg tær nakrar ætlanir tú ætlar at útinna í 2017, fá spenning í tín gerandisdag, og gleð teg til at útføra tínar ætlanir. Tá ið so árið syngur sítt síðsta ørindi, kunnu tit gleðast yvir og njóta útint verk.

Árið 2016 hevur fyri okkara familju verið sera hendingaríkt. Eg og Vera eru bæði fødd í 1966, og mín sann um vit ikki eisini vórðu vígd í 1991. Tey 125 árini hátíðarhildu vit saman við okkara allarbestu í bygdarhúsinum í Lorvík 20. August. Stóra takk til tykkum øll, sum gjørdu okkum dagin ógloymandi.

Onnur stórhending, sum flestu foreldur einaferð skulu uppliva fyrstu ferð, er tá ið børnini velja at royna seg á egnum veingjum. Bert fáa dagar aftaná væleydnaða veitslu gekk leiðin til Danmarkar saman við Sólrun okkara eldur dóttir. Hon lesur nú í Aalborg. Eg sigi bara, gott vit hava Skype.

Enn hava vit yngra gullklumpin heima, men um nøkur fáa ár so er hon eisini klár at fara egnar vegir.

Tá ið børnini byrja at fara egnar leiðir, áminnir tað okkum um at vit bert eiga okkara børn í eina avmarkaða tíð. Okkara fremsta uppgáva er at fyrireika tey til lívsins komandi avbjóðingar, og øll vóna vit sjálvandi at teimum skal eydnast væl.

Nú árið 2016 er um at renna út, vil eg bert siga til okkum øll, sum halda at tíðin gongur ov skjótt, fylli gerandisdagin við spennandi avbjóðingum og gleði tykkum at útinna tær. Verið saman við familju, vinum, njóti tykkara børn. Gleðist og flenni nógv. Charlie Chaplin segði á sinni “A day without laughter is a day wasted”, akkurát hendan setningin veit eg Sólrun elskar.

Okkara 2016 hevur verið gott og hendingaríkt, og vónandi verður 2017 líka gott. Eg vil ynskja øllum eitt gott og eydnuberandi 2017.

Deyðin fer í bindiklubb

bokur

Bert at skriva um renning kann vera eitt sindur óinteresant, havi ofta hugsa um at hugleiða um tær bøkurnar eg havi liggjandi á náttborðinum, og nú tá ið ein føroysk samtíðarkrimisøga kom í bókabúðirnar, og enntá skrivað av bygdamanni okkara Steintóri Rasmussen, helt eg at nú er rætta tíðin at taka hendan táttin upp. Vónandi komi eg við fleiri slíkum innsløgum, so tit kunnu fáa innlit í hvat liggur á mínum náttborði.

Mær dámar sera væl at lesa, og allarbest um tað er lætt at svølgja, so eg kann enda dagin í songini við einari góðari bók, sum kann fylgja mær inn í dreymalandi. Men meir enn so kemur tað fyri at dreymalandi má víkja fyri spenninginum í bókini, serliga tá ið man er komin til tær seinastu síðurnar, og tú ikki fær lagt bókina frá tær fyrr enn seinasta síða er lisin, og tú hevur fingið svar uppá allar ivaspurningarnar, sum hoyra til eina rætta krimisøgu.

Soleiðis hevði eg tað eisini við nýggju krimiskaldsøguni “Deyðin fer í bindiklubb”, sum Steintór Rasmussen meistarliga hevur greitt úr hondum. Hóast bókin telur heilar 307 síður, so keddi eg meg ikki eitt sekund.

Stuttligt at kunna lesa eina føroyska krimisøgu, sum eftir mínum tykki einki stendur aftanfyri kendar norðurlendskar rithøvundar, sum eg havi lisið fleiri av, eitt nú Jussi Adler Olsen, Saru Blædel og Camillu Läckberg.

At skriva eina samtíðarskaldsøgu er ikki bara sum at siga tað, men eg haldi at Steintór er sera beinrakin við sínum lýsingum av tíðini vit liva í ídag, soleiðis at lesarin følir seg heima í bókini.

Ein góð bók, sum eg avgjørt vil viðmæla.

Steintór hjartaliga til lukku við bókini, eg gleði meg longu til tann næsta kemur.

Mamma og babba í dansi

Maria, Sørmund, mamma og babba

Mamma tín og pápi tín duga so væl at dansa havi eg ofta fingið at vita, so okkurt má vera í tí. Eg minnist væl frá mínum uppvøkstri, at mamma og babba dámdu væl at ganga í dans. Tað eini tíðina var regluliga skipa fyri gamlamannadansi, og tá vóru tey bæði altíð klár.

Eg minnist gott tá eg sjálvur byrjaði at ganga í dans, tá fekk eg mammu at læra meg at dansa. At fara í dans, og bara hyggja at meðan hini dansaðu kundi eg ikki liva við. Stevini mamma lærdi meg í stovuni heima hjá okkum hava verið til stóra gleði fyri meg. Mær dámar sera væl at dansa, burdi kanska gjørt meira við tað.

Men tað eg hugsaði at luta vit tykkum í kvøld var at, eldarfelagið Klaksvík skipaði fyri dansi í kvøld. Dansur fyri teimum omanfyri 60 í Smæruni, sum er í kjallaranum á Sambýlinum á Heygnum, har mamma býr. Babba fortaldi mær at Maria Olsen, sum er ein at stigtakaranum til dansin hevði ringt til hann, og bjóða honum og mamma í dans. Hann hevði verið avvísandi, hann helt ikki at tað fór at rigga. Eg helt við hann, at tað var nú býtt, sjálvandi kundi hann royna at fara, hann nýttist ikki at vera so leingi. Jú eg fekk hann yvirtalaðan at hann skuldi fara. Hann spurdi um ikki eg kom ein túr norður eisini.

Eg havi verið í Havn í allan dag, í samband við at Tórfríð hevur luttikið í fimleika kapping. Eg hevði lukkuliga gloymt alt um dansin í Smæruni, men verið tó mintur á tað meðan eg njóti ein temunn frammanfyri køksvindeyga. Lítandi yvir á Sambýlið á Heygnum síggi eg fult av bilum samlast á parkeringsplássunum framman fyri Smæruna, eg hyggi eftir køksklokkuni, hon vísur 20:50. Dansurin skuldi byrja kl. 21 visti eg. Eg geri skjótt av, fái mær jakka uppá so í bilin og beina kós norður á Sambýlið á Heygnum. Tí eg vildi gjarna vera við tá ið tey bæði trinu inn í dansin í Smæruni.

Tá eg komi inn í stovuna á sambýlinum eru tey bæði, babba og mamma, klára at fara í Smæruna at dansa. Sandalirnar vóru skiftar út við skógvar, so hon trygt kundi taka ein svingom. Lagi á mammu var gott, vit tóku elevatorin niður undir. Tá við koma úr elevatorin hoyra vit harmonikutónleik. Erland og Poli spæla uppá.

Eg haldi meg eitt sindur aftanfyri tey bæði, tá ið tey fara inn í dansin. Móttøkan tey fáa er einastandandi, har er næstan bara kent fólk. Fleiri pør eru longu á gólvinum, so babba tekur um mammu og tey byrja at dansa. Tað gekk ein løta inntil rætta stevi kom, men so kom glið á, og tey bæði dansaði stillisliga til vøkru harmonikutónarnir frá Erland og Pola. At síggja heitu móttøkuna tey bæði fingið frá gomlum dansi vinum var hjartanemandi. Vi tárum í eygunum valdi eg at fara.

Eg tosaði við babba seinni í kvøld, og segði hann mær hvussu glaður hann var at hann var farin í Smærina við mammu. Hóast tey ikki vóru har so leingi, so var løtan avbera góð.

Nú er minni enn ein vika til túrin hjá mær.

Stuðulsrenning:
Klaksvík – Tórshavn – 77 km

Gott veður og spennandi ætlanir

hosvik-110316

Seinastu dagarnir hava vit í Føroyum verið vælsignað við ómetaliga góðum veðrið. Í dag var aftur ein sera góður dagur, og í dag var ein Havnartúrur á skránni. Men ávegis til Havnar valdi eg at steðga á eina løtu í Hósvík, og njóta góða veðrið. Koyrdi oman í fjøruna, gekk mær ein túr oman til sjóvarmálan, tað var fjøra so tað bar til at ganga langt út.

Æðurnar hyggaðu sær í góða veðrinum, eitt einsamalt tjaldur stóð so spelki millum tjaldursgrælingarnar. Ætlaði at fáa eina góða mynd av okkara tjóðarfugli, men sum eg kom nærri, var tað sum tað kendi á sær hvørjar mínar ætlanir vóru, og valdi at flýggja. Tjaldursgrælingarnir lótust ikki um vón, teir hildu bara á við at venda steinum, í vón um at finna okkurt gott til mætna.

tjaldur

So gekk leiðin víðari til Havnar, og áðrenn dagsins uppgávur, gekk eg mær ein túr í góðveðrinum. Nakrar myndir úr høvuðstaðnum skaða ikki 🙂

Annars so havi eg seinastu dagarnir arbeitt við einum tanka, sum eg nú havi avgjørt skal blíva til veruleika. Men enn er tankin ikki búgvin til at verða kunngjørdur, eg má fáa hann meira lidnan áðrenn eg avdúki mínar ætlanir.

Afturkomin úr Havn, fara eg og mín góði vinur Pól Sundskarð ein rennitúr. Eg velji at fortelja honum um mínar ætlanir, í vón um at hann kann stuðla mær.  Hann tykist heldur ivasamur, hann trýr ikki rættuliga uppá hetta eg gevi honum innlit í, men avgerðin er tikin, líka mikið hvat Pól sigur og heldur.