Í gjár sá eg grein á Portal.fo við yvirskriftini, “Hevur Astrup fingið alzheimers”. Satt at siga so gjørdist eg eitt sindur bilsin, og ikki frítt argur inn á hetta. Vit hoyra júst í hesum tíðum nógv um hvussu vit skulu virða hvønn annan, og annars vanda okkum um hvussu vit umrøða hvønn annan.
Tað er eingin loyna, nú eg havi valt at skriva nakrar linjur um hetta, at eg eri eitt sindur litaður, tí júst alzheimers sjúkan fyllir nógv hjá mær og okkara familju.
Eg haldi ikki tað er rætt at taka í brúk Alzheimers fyri at gera greinina meira spennandi og áhugaverda. Eg hevði so ikki vilja fingið slíka eyðmerking setta á meg. Vit eiga eitt ríkt mál, og eg haldi tað hevði sømt seg betur at valt aðra orðing.
Seinasti setningur í greinini undirbyggir bara enn meira hvat virðið verður lagt í alzheimers.
Hetta er so bert mín meining.
Vinarliga
Jonhard
Í samband við túrin til Havnar í fjør havi eg sagt frá at um ikki mín góði vinur Pól Sundskarð var við, so ivist eg í um eg var komin heilskapaður til Havnar. Nú tað er um at vera klárt at renna heimaftur til Klaksvíkar havi eg hug at leggja aftur, at uttan væl fyriskipaða kostplan frá Bjørg hevði mangan verið lítið um Pól. Hennara matpakkar hon plagar at geva Pól havi eg mangan missunt honum, tó skal sigast at Pól er óførur at deila. Til túrin í morgin hevur Bjørg fyrireika trivaligan matpakka. Tú ert fantastisk Bjørg, túsind takk.
“Í samband við “meir fyri minnið” túrin hjá tær í ár, vil eg fegin stuðla tær við eitt par av Skechers GO RUN Ultra Road. Teir eru gjørdir til ultra rennarar – also laaangar túrar.”
Markus í Norðnastovu plagar at siga frá fyri hvørja ferð teir hava fingið 100 tons niður í lastina, og gleðir hann seg tá til at njóta ein vælfortjentan ís. Seinast vit frættu frá Markusi og teimum umborð á Gadus, tók Markus skemtiliga til at nú manglaði bara ein Trille í fulla last. Stuttligt og hugaligt at fylgja við okkara siglandi fólk, sum enn fær okkum fólksins ogn til hølvdar 🙂 Gadus siglir heim við fullari last í løtuni.
Nú er ein tíð fráliðin síðani 77 km langa rennitúrin úr Klaksvík til Havnar. Túrurin var harður, men onga løtu á túrinum hugsaði eg tankan at gevast. Vikuna aftaná hevði eg ilt í øllum kroppinum, eg royndi at renna ein stuttan túr hósdagin, men valdi at gevast aftaná góðar 4 km tí eg merkti at kroppurin hevði brúk fyri meira hvílu. Nú 3 vikur eru gingnar eri eg nøkurlunda til reiðar aftur at fara undir regluliga venjing aftur, tó so merki eg enn eitt sindur til skinnabeini, tað hevur hug at arga eitt sindur, so ferðin er ikki tann stóra júst nú.