Nú er nakað síðani eg havi skrivað. Eg skal viðganga at standurin, hvat í renning víðvíkur, hjá mær síðani Tórshavn Marathon ikki hevur verið serliga góður. Eg var rættuliga skuffaður beint eftir renningina, og eisini havi eg følt meg rættuliga troyttan seinastu tíðina. Eg havi næstan einki runnið síðani.
Annars so havi eg runnið ógvuliga nógv í ár, fram til Tórshavn Marathon hevði eg runnið hvønn tann einasta dag. Tað var eitt mál eg setti mær einaferð í vár, at eg skulu renna hvønn tann einasta dag í 2011. Hetta mál komi eg tíverri ikki at gjøgnumføra. Í løtuni føli eg meg útbrendan.
Tvær vikur undan Tórshavn Marathon ringdi blóðbankin á Kl. Sjúkrahúsið til mín, og segði mær at mitt blóðprocent var ov lágt, og tað var ivasamt um eg kundi halda á fram at vera blóðgevi. Eg var til eina kanning, havi tó ikki fingið úrsliti at vita enn.
Eg gav mær ikki so nógv far um hetta við blóðprocentinum, men nú aftaná, so er tað eyðsæð at hetta er júst orsøkin til tað, sum hendi í Havn. Eisini hendan troyttheitin eg føli.
At mítt blóðprocent er ov lágt, kemur nokk ikki av ongum, í komandi viku ætli eg mær at fáa kannað hetta nærri.
Speak Your Mind