Í dag er mín elskaða kona Vera á Syðradali á Kallsoynni. Hon og yngra dóttir okkara Tórfríð fóru við Sam kl. 14:15, yvir at vitja Marjun, sum saman við manninum Dánjal Kalsø eigur hús á Syðradali.
Sam hevur nú í fleiri dagar siglt fullfermdur við bæði fólki og bilum. Orsøkin er Kópakonudagurin, sum var í gjár. Tað kann ikki annað sigast enn at kópakonan, sum bleiv reist nú fyri gott einum ári síðan hevur verið ein sonn sólskinssøga, sum hevur sett Kallsoynna og Føroyar alt á verðinskorti enn einaferð.
Í gjár var sum sagt kópakonudagur, ein hátíðardagur fyri alla oynna. Hóast Kopakonan stendur so vøkur í Mikladali, so er hon sanniliga ímyndin av Kallsoynni, og nú vónandi eisini eitt sindur ímyndin av Føroyum og føroyingum.
Eg var tíverri ikki til dagin í gjár, og má eg eisini eitt sindur lotur viðganga eg enn ikki havi sæð meistaraverki live, so tað eigi eg á.
Eg læs røðina, sum Sjúrður Skaale helt í samband við dagin. Ein røða sum eg vil viðmæla øllum at lesa. Norðlýsið skrivar at láturin og lógvabreistirnir mundu ongan enda fingið. Les røðuna og tú kanska fært eitt petti av somu kenslu. Tað gjørdi eg í hvussu er.
Her er leinkja til røðuna sum stendur at lesa á Norðlýsinum: http://www.nordlysid.fo/kopablodid+rennur+enn+i+aedrunum.html
Speak Your Mind