Tað er hósdagur 5. Oktober, tað merkir at tað er júst ein mánaði til vit renna New York Marathon. Eg venji miðvíst, og venjingin gongur nokkso væl. Men enn havi eg ikki orduliga fingið stýr uppá mín kost. Eg royni at skikka mær væl, men tíverri eri eg so mega glaður fyri mat, at illa gongst at fáa vektina niður. Tó so, so er 1,5 kg minni at dragsa uppá síðani eg byrjaði venjingina, ætlaði at koma niður á 70 kg, tað merkir at eg má smida 1,5 kg afturat.
Í kvøld vóru vit boðin til ræstan fisk, og sjálvandi við pannukøkum omaná. Vit elska at verða boðin til døgurða hjá Jóhan Páll og Rutt ommidid, tey eru mega gott selskap.
So meðan eg rann 10 km við marathon tempo á renni bandi hjá Jórun hugsaði eg ikki um annað enn ræstan fisk. Huff, huff.
Tá ið eg byrjaði at venja til New York Marathon setti eg mær fyri at eg bert vildi renna 4 dagar um vikuna, og hóast tað við málinum at koma so tætt uppá 3 tímar sum gjørligt. Týsdag og mikudag renni eg forholdsvís róligt, alt eftir hvussu hørð venjingin hevur verið í vikuskiftinum, og hósdag er vanliga hørð venjing. T.d. intervallir. Í kvøld var tað at halda marathon tempo í 10 km, hitaði fyrst upp 2 km. Sunnudag er vanliga ein langur túrur á skránni, nú sunnudagin skal eg renna í 3 til 3½ tíma.
Hetta er næstseinasta harða vikan, og um alt gongur sum tað skal renni eg góðar 70 km hesa vikuna, og í næstu viku verður tað nakað tað sama. So verður tað niðurtrapping seinastu 3 vikurnar.
Venjingarstøðan er góð, men ivist tó aftaná venjingina í kvøld um tað røkkur til máli eg havi sett mær.
Eitt liggur so púra fæst, tað verður eingin ræstur fiskur á matarlepanum næstu vikurnar.
Speak Your Mind