Hvonn Live varpar ljós á stuðulsrenning og alzheimer (Mynd: Halldis Joensen)
Tá ið demens rakar eina familju, er stóra avbjóðingin, hvussu koma vit víðari við gerandisdegnum. Tað skal takast støða til eina rúgvu, og oftast eru tað tey nærmastu, sum standa við hesari ábyrgd, og er tað mín fatan, at óttin fyri at vera settur í samband demens ger at familjan, sum longst roynir sjálv at liva, og yvirliva gerandisdagin við sjúkuni.
Soleiðis havi eg onkuntíð følt tað sjálvur, men síðani eg og okkara familja fyri 4 árum síðani valdi at deila okkara søgu, eri eg bara vorðin meira sannførdu um, at tað ræður um so tiðliga sum gjørligt at søkja um hjálp, og vera opin um sjúkuna. Vit tosaðu ongantíð við mammu um hennara sjúku, og tískil visti hon ongantíð av at hon hevði sjúkuna alzheimer. Hetta haldi eg var ein stóru feilur.
Hóast føroyska samfelagið er vorðið munandi betur at rúma teimum, sum eru rakt av demens, so er langt eftir á mál.
Alzheimerfelagið ger eitt megnar arbeiði við at varpa ljós á sjúkuna, og at veita tann stuðul tey eru før at geva. Men teirra arbeiði er alt sjálvboði, og við tað at vit í vælferðarsamfelagnum gerast alsamt eldri so vera harvið eisini fleiri rakt av demens, og tí er tørvurin á upplýsing og vegleiðing sera stórur.
Mín vón er at mín stuðulsrenning Klaksvík – Tórshavn kann verða eitt gott íkast til ætlanina hjá alzheimerfelagnum at seta eitt fólk hálva tíð, soleiðis at tey enn betur kunnu verða talirøri hjá teimum dementu í Føroyum.
Tú kanst gera títt íkast við at stuðla. Demens kann raka okkum øll.
